جماز

چرا باید هنگام خوردن غذا بسم الله الرحمن الرحیم گفت؟

یک پاسخ خوب:

هنگامی که ما می خواهیم بر سر سفره برویم یک اتفاقی رخ می دهد که نمی توانیم ببینیم. شیطان هایی بر سر سفره جمع می شوند و چشمشان را بر فک ما می دوزند. آن ها منتظر هستند ببینند که ما بسم الله الرحمن الرحیم را بر زبان می آوریم یا خیر.

اگر ما بسم الله بگوییم در ورود شیطان های لاشخور (همان غذاهای مانده) را برای خوردن غذا می بندیم و اگر نگوییم در را باز گذاشتیم و شیطان های لاشخور بر سر سفره می نشینند.

همانند این است که غذای خودت را به دشمنت بدهی و بگویی که هر وقت سیر شدی استراحت هم کردی بیا با هم بجنگیم. کدام آدم عاقلی این کار را انجام می دهد؟

اما اگر یادمان رفت که بسم الله بگوییم چه کنیم؟

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله سلم) به حضرت علی (ع) فرمود که اگر در هنگام خوردن غذا از یاد بردی که بسم الله بگویی آخرش الحمدالله و اگر این هم از یاد بردی هر وقت که به یاد آوردی بگو بسم الله الرحمن الرحیم تا شیطان هرچه خورده بالا بیاورد.

پس با توجه به مطالب بالا، شما می خواهید دشمن شما سیر باشد یا گرسنه؟

زید بن علىّ از پدرش امام سجّاد زین العابدین علیه السلام حکایت نماید:
روزى پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله ، انگشتر خود را به امام علىّ بن ابى طالب علیه السلام داد و فرمود: این انگشتر را نزد حکّاک برده ، به او بگو که بر نگین آن : ((محمّد بن عبداللّه )) نوشته شود.
امیرالمؤمنین علىّ علیه السلام آن انگشتر را گرفت و پیش حکّاک برد واظهار داشت : بر نگین این انگشتر نقش کلمه ((محمّد بن عبداللّه )) حکّاکى کَنْده کارى نما.
حکّاک آن را پذیرفت ولیکن در هنگام کار، دست و قلم او خطا رفت و به جاى آن نقش ((محمّد رسول اللّه )) نوشته شد.
هنگامى که امام علىّ علیه السلام خواست انگشتر را بگیرد، دقّت نمود؛ و چون دید نقش ، غیر از چیزى است که دستور داده بود، به او فرمود: من چنین موضوعى را نگفته بودم .
حکّاک اظهار داشت : بلى ، صحیح مى فرمائى ؛ ولیکن دستم به اشتباه رفت .
پس حضرت آن انگشتر را گرفت و نزد رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله آورد واظهار داشت : یا رسول اللّه ! حکّاک آنچه را گفته بودم ، انجام نداده ومدّعى است که دستش خطا رفته است .
در این لحظه پیامبر خدا آن انگشتر را گرفت و پس از دقّت بر آن فرمود: اى علىّ! من محمّد بن عبداللّه هستم ، پس چرا ((محمّد رسول اللّه )) نوشته شده است و سپس انگشتر را به دست مبارک خود نمود؛ و چون صبح شد و بر انگشتر نگاه کرد، دید زیر آن نوشته شده است : ((علىّ ولىّ اللّه )).
پس به همین جهت تعجّب حضرت رسول صلّى اللّه علیه و آله فزونى یافت ، در همین بین جبرئیل امین علیه السلام نازل شد و رسول خدا جریان را براى او بازگو نمود.
جبرئیل در پاسخ اظهار داشت : آنچه را که تو خواستى نوشته شود گفتى ؛ و آنچه را که ما خواستیم نوشتیم .

اگر گیری وضو با آب زمزم                         اگر سجاده گردد عرش اعظم

اگر گویی اذان بر بام افلاک                       گر از تکبیر گردد سینه ات چاک

اگر ضرب المثل گردد خشوعت                   به حق قل هو اله در رکوعت

اگر باشد به توحیدت تعهد                        اگر گردی شهید اندر تشهد

جماز

روزی لقمان به پسرش گفت امروز به تو سه پند می دهم که کامروا شوی: (( اول این که سعی کن در زندگی بهترین غذای جهان را بخوری! دوم این که در بهترین بستر و رختخواب جهان بخوابی! و سوم این که در بهترین کاخ ها و خانه های جهان زندگی کنی!))
پسر لقمان پرسید:(( ای پدر ما یک خانواده بسیار فقیر هستیم چطور من می توانم این کارها را انجام دهم؟))
لقمان جواب داد:(( اگر کمی دیرتر و کمتر غذا بخوری هر غذایی که می خوری طعم بهترین غذای جهان را می دهد. اگر بیشتر کار کنی و کمی دیرتر بخوابی در هر جا که خوابیده ای احساس می کنی بهترین خوابگاه جهان است و اگر با مردم دوستی کنی، در قلب آن ها جای می گیری و آن وقت بهترین خانه های جهان مال توست.))

مردی خدمت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم رسید و به ایشان عرض کرد:

اجازه می فرمایید من آرزوی مرگ کنم؟!

پیامبر اکرم صلوات الله و سلامه علیه فرمودند:

مرگ چاره ای ندارد و سفری طولانی است، سزاوار است هر کس خواست (به این سفر برود) ده هدیه با خود ببرد.

آن مرد پرسید: آن تحفه ها چیست؟

حضرت فرمودند:

هدیه عزرائیل و هدیه قبر و هدیه منکر و نکیر و هدیه میزان و هدیه صراط و هدیه مالک (نگهبان بهشت) و هدیه رضوان (نگهبان بهشت) و هدیه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و هدیه جبرئیل و هدیه خدای بلند مرتبه.

اما هدیه عزرائیل چهار چیز است :

بقیه در ادامه مطلب

شیخ عبدالهادی حائری مازندرانی از پدر خود حاج ملاابوالحسن نقل می کند:
من حاج میرزا علی نقی طباطبائی را بعد از رحلتش در خواب دیدم و به او گفتم:

آرزویی هم در آنجا داری؟
گفت: هیچ آرزویی ندارم جز این که چرا در دنیا هر روز زیارت عاشورای امام حسین علیه السلام را نخواندم.
رسم سید این بود که دهه محرم زیارت عاشورا می خواند نه در تمام سال؛ از این رو افسوس می خورد که چرا تمام سال نمی خواندم.

مرحوم حاج اسماعیل دولابی فرموده اند:

هر وقت در زندگی ات گیری پیش آمد و راه بندان شد، بدان خدا کرده است; زود برو با او خلوت کن و بگو با من چه کار داشتی که راهم را بستی؟ هر کس گرفتار است، در واقع گرفتار یار است.
اگر غلام خانه زادی پس از سال ها بر سر سفره صاحب خود نشستن و خوردن، روزی غصه دار شود و بگوید فردا من چه بخورم، این توهین به صاحبش است و با این غصه خوردن صاحبش را اذیت می کند. بعد از عمری روزی خدا را خوردن، جا ندارد برای روزی فردایمان غصه دار و نگران باشیم. خدا عبادت وعده بعد را نخواسته است; ولی ما روزی سال های بعد را هم می خواهیم، در حالی که معلوم نیست تا یک وعده بعد زنده باشیم.

(برگرفته از طوبای محبت)

راجع به پدر و مادر، ما در عمرمون دیدیم، تجربه‌ی عمرمونه، افرادی که پدر و مادر ازشون راضی بودن دست به هر چه زدن طلا شده.

افرادی که پدر و مادر ازشون راضی نبودن، بر عکس! دست به هر کاری می‌زنن نتیجه نمی‌گیرن...

نمی‌دونه مالِ چیه، میگه پدر و مادرم از من راضی بودن... بله؛ زمان حیات راضی بودن، اما حالا که مُرده یادش نکردی، ناراضی شده... آیا حالا که فوت کرده براش کار خیر کردی؟

قدیم چقدر ماه رجب و شعبان، ختم قرآن می‌دادن برای پدر و مادراشون. من یادمه، دمِ این چهار راه مولوی، هفتاد سال پیش، داد می‌زد خِیر مُرده‌ها. مردم می‌رفتن سیب می‌خریدن و خیرات می‌کردن. اون موقع‌ها سیب ارزش داشت. حالا خرما خیر می‌کنن. اما الآن کی یاد مرده‌ها می‌کنه؟!

شب‌های جمعه ارواح مومنین میان دمِ پشتِ بوم‌های خونه‌های ما، روایت داره، میگن اون لقمه نونی که جلوی سگ‌هاتون می‌ذارین برای ما خیر کنین. یه لقمه نون می‌ذاری جلوی سگ، همون رو برای ما خیر کنین، به ما می‌رسه... بله... چه قدر عجیبه، اگر اموات رو یاد کنی، پدر و مادر مُردَت رو یاد کنی و سر قبرشون بری، قرآن براشون بخونی، کار خیر کنی، کار و بارت خوب می‌شه.

اونایی که هر کاری می‌کنن به بن‌بست می‌خورن، مالِ اینه که پدر و مادرشون ناراضی هستن. چون روایت داره که ممکنه در زمان حیات راضی بودن اما الآن که مردن ناراضی شدن...

برگرفته شده از سایت مطالب ناب اسلام

1. دعا برای شناخت امام زمان (علیه السلام)

معرفت و شناخت امام زمان، امری حتمی و ضروری است، چرا که طبق حدیث نبوی مرگ کسی که نسبت به امام زمانش آگاهی ندارد، مرگ جاهلیت است. بنابراین یکی از وظایف یک مسلمان این است که امام زمانش را بشناسد و در این راه از هیچ کوششی دریغ نورزد. از جمله کوشش‌ها دعا برای شناخت امام از حضرت حق تعالی است که از خدا استعانت بجوید و بخواهد که معرفت امام را برای او میسر و مقدور نماید.

در این مورد دعای معروفی است که مرحوم کلینی در کتاب اصول کافی نقل کرده است. در این دعا پس از درخواست معرفت خدا و معرفت رسول خدا. معرفت امام مسئلت می شده و دستور مواظبت آن به مۆمنان و منتظران ظهور حضرت داده شده است:

اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَکَ لَمْ أَعْرِفْ رَسُولَکَ‏؛ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی رَسُولَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَکَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَکَ‏؛ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی‏.

اى خدا تو مرا به خود شناسا کن که اگر تو شناسایم به خویش نفرمایى رسولت را نخواهم شناخت؛ اى خدا تو رسولت را به من بشناسان و گرنه حجتت را نخواهم شناخت؛ خدایا تو حجتت را به من بشناسان و گرنه از دین خود گمراه خواهم شد.

کسی که شیفته واقعی امام زمان (علیه السلام) است در دعا برای ظهور مولایش اسیر الفاظ و گرفتار عبارت پردازی نیست، بلکه از عمق جان دعا می کند و با تمام وجود گمشده اش را می طلبد، تنها زبانش سخن نمی‌گوید، بلکه قلبش در هجران یار می سوزد، دلش در فراق محبوب مضطرب است و دیدگانش در انتظار دیدار اشکبار است

بزرگان دین به دوستان و مۆمنان و عاشقان حضرت مهدی دستور مواظبت این دعا را برای همیشه داده‌اند، بنابراین می‌توان آن را یکی از وظایف شمرد

بقیه در ادامه مطلب

ابو حمزه ثمالی گفت: امام زین العابدین (ع) فرمودند: هرکس صحبگاه یک مرتبه جبت وطاغوت را لعنت کند خداوند درنامه عمل او هفتاد میلیون حسنه ثبت می کند و هفتاد میلیون گناه او را محو می کند و هفتاد میلیون درجه به او می افزاید و هرکس شامگاه یک مرتبه چنین لعنتی را بنماید، خداوند همین ثواب را به او عنایت می کند.

ابو حمزه گفت: حضرت زین العابدین (ع) از دنیا رفت، من خدمت امام باقر (ع) رسیدم عرض کردم از پدرتان حدیثی شنیدم وحدیث را نقل کردم. امام فرمود آری ابوحمزه، هرکس آن دو را هر صبحگاه یک لعنت کند گناهی در آن روز بر او ننویسند و هرکس در شب لعنت کند در آن شب ننویسند تا صبح شود، امام باقر (ع) از دنیا رفت، خدمت حضرت امام صادق (ع) رسیدم و گفتم روایتی از جدتان و پدرتان شنیده ام، حدیث را خواندم. امام صادق (ع) فرمودند صحیح است، یک واقعیت است. آنگاه اضافه کردند، خداوند هزار هزار درجه براو می افزاید و فرمودند خداوند واسع کریم است.